Poproszony o dokonanie wyboru wierszy do pierwszego, debiutanckiego tomiku poetyckiego Czesławy Łagockiej, starałem się brać pod uwagę te utwory, które odwołują się do lat dziecięcych – czyli pewnego etapu twórczej drogi Autorki. To, co łączy prezentowane w tym zbiorze wiersze, sprowadzić można do jednego, wspólnego, pokoleniowego wyróżnika. Czesława Łagocka odwołuje się bowiem do sposobu wypowiedzi i przedstawiania świata dziecka w kręgu tradycyjnego zachowania tudzież zabaw z lat minionych. Czytając Jej słowa utkane w wersy, odnieść można wrażenie, że Autorka utożsamiła się z bohaterkami swoich wierszy (małej Kasi, Jadzi, Zosi). W czasie wszechobecnych komputerów, smartfonów, etc., Czesława Łagocka sięga do wydarzeń, które odziedziczyła z własnego dzieciństwa – gdy sanki, łyżwy czy nawet wspólne dekoracje pisanek były czymś szczególnym, wyjątkowym. Słowa zebrane w niniejszym tomiku, wynikają ze swoistej potrzeby wyrażania samej siebie. Autorka, porwana przez wartki czas, przedstawia wspomnienia, które próbuje nazwać, zostawiając w ten sposób ślad dla tych, którzy sięgną po jej wiersze. Nie trzeba, z powodu jednolitości tematów, powtarzających się, ale stale w zmiennych postaciach, jak również często jednakowo brzmiących słów rymowanych, czynić zarzutów. Jest to wszak bardzo późny literacki debiut Czesławy Łagockiej. Słowa, wersy, strofy ułożone w proste konstrukcje należy definiować na własny, czytelniczy użytek. Patrząc z innej strony na „majsterkowanie słowem” Czesławy Łagockiej, nie można nie zauważyć w Jej twórczej pasji wartości społecznej. Takie igraszki literackie zapewne wzbogacają osobowość, uczulają wrażliwość, ale też zagradzają drogę destrukcyjnemu światu i uciekającym latom. Gabriel Roszak